دختر نابینا ،امام رضا ع جانم کاش کبوتر حرمت بودم

سلام به روی ماه خدای بسیار زیبا و عزیز دلم و بینهایت بخشنده و مهربونم 

سلام به روی ماه رسول الله ص 

سلام به روی ماه دختر دسته گل رسول الله ص ، حضرت زهرای اطهر س و داماد بسیار عزیزش مولا علی ع 

سلام به روی ماه  ده دسته گل بسیار زیبا و خوشبوی محمدی ،مولاعلی ع و بانو حضرت زهراس 

سلام به روی ماه آخرین دسته  گل بسیار زیبا و خوشبوی محمدی ،مولا علی ع و بانو فاطمه زهراس وخوشبوترین گل نرگس جهان 

سلام به روی ماه  تمام خاندان پاک و مطهر اهل بیت ع 

سلام به روی ماه یاران بسیار پاک و باوفای امام حسین ع 

دختر نابینا :

خادم های امام رضا ع، مثل همیشه در حال عوض کردن گل های بالای حرم امام رضا ع بودند ، ناگهان گلدان از دست خادم رها میشه و به طرفی که بانوان در حال زیارت بودند ، می افته ، وروی سر دختری که در کنار نشسته بود ، می افته و همه به سمت  دختر می دوند ، سر دختر کاملا شکافته شده بود و خون همه جارو  فرا گرفته بود ،سریع این دختر رو به بیمارستان می برند ، خادم که از ترس جرأت حرکت نداشت ، در جای خود می لرزید تا اینکه تقریبا چهار ساعت بعد از حادثه ، پدر دختر به حرم اومد و سراغ اون خادمی که گلدون از  دستش  افتاده بود رو گرفت ،به محض اینکه ،  خادم پدر دختر رو دید ، ترس همه ی وجودش رو فرا گرفته بود ، و باخود می گفت : نکنه دختر فوت شده باشه ونکنه ....وزمانی که پدر  دختر به این خادم رسید ، در کمال ناباروری  ، خادم رو بغل کرد و می بوسید  ، و اشک در چشمان پدر جمع شده بود  ، و خادم گفت : من سر دختر شما رو شکستم ، و شما من رو بغل می کنید و می بوسید ؟ 

پدر گفت : دخترمن‌ زمانی که به دنیا آمد ، نابینا بود و به مشهد اومده بودیم  تا شفا بگیره ، زمانی که اون گلدون به سر دخترم خورده بود ، دکترا می گفتند که به طرز  کاملا عجیبی چشمان دخترم بینا و باز شده بودند  وخدای مهربون به حرمت وجود مبارک امام رضا ع و دعای آن حضرت ، شفاش رو داد ، یا امام رضا ع قربونت برم 

پی نوشت : 

امام رضا ع جونم کاش من کبوتر حرمت بودم ، که هر وقت دلم برات تنگ می شد ، دوبالم را باز می کردم ، وبر بلندای گنبد طلایی ات آن قدر پرواز می کردم تا به مرحله ای برسم که خسته و درمانده سر بر آستان تو فرود آورم ،ودر کنار گلدسته های حرمت امان بگیرم ، آقا جان چراغ های خانه ات تا دورترین نقطه ی آسمان را روشن کرده است ، از آن بالا که نگاه می کنی ، درست مثل نگین طلایی زمین خاکی  هستی که می درخشی ، ‌مغناطیس حرمت همه را به سوی خود می کشد 

چه تربتی دارد حرمت آقا جان که همه و همه از غریبه تا خودی را دامن گیر می کند ؟ 

کبوتران حرمت آقا جان هر وقت دلشان تنگ شما باشد ، هروقت از دام دشمن رهیده باشند ،به حرمت پناه می آورند ؟ اما من چه ؟ 

من به کجا پناه ببرم ، وقتی بین من و حرمت  به اندازه هزارها کیلومتر فاصله هست ؟ 

اما من می دانم آن قدر بزرگ و مهربانی که می توانم در هر کجای دنیا که باشم ، چشمانم را ببندم و خودم را مقابل گنبد طلاییت  ببینم و بگویم : سلام آقا جانم‌

یالطیف 

ارحم عبدک الضعیف الذلیل